Station – Alexis de Roode – oplossing


Oplossing

Het woord dat Alexis de Roode in zijn gedicht gebruikte was: glimlachen.
Eén klas had: glimlachend. Bijna goed. De dichter vond het erg mooi dat er woorden gekozen werden die geen werkwoorden zijn.
Onderaan het gedicht reageer Alexis de Roode uitgebreid op de ingezonden woorden. Dus scroll nog even omlaag!

In de Erelijst kun je zien welke inzenders de ‘goede’ oplossing gaven.
Dit was het laatste raadgedicht van deze serie.
Bedankt voor het puzzelen en spelen met taal!
Onthoud dat dit spel juist zo leuk is, omdat er zoveel mogelijkheden zijn.
Dus als je steeds een ander woord gekozen had dan de dichter, dan heb je gewoon veel fantaside.
Misschien ben je dan zelf wel een goede dichter!

Alexis de Roode

Er wordt wel eens gezegd dat in een gedicht elk woord het enige woord is dat op die plek kan staan. Maar dat dat onzin is, zie je als je in het Letterkundig Museum naar de kladversies van beroemde gedichten kijkt. Daar is vaak nog heel wat in gewisseld en geprobeerd. Sommige gedichten zijn zelfs na publicatie nog veranderd. Maar ik geloof dat 50% goede inzendingen bewijst dat hier niet zo makkelijk een ander woord had kunnen staan.

Velen zaten in de richting met glunderen, grinniken, stralen en lachen.
Ik was verrast door de suggesties die geen werkwoord waren: dromerig, of gelukkig, wat grammaticaal aansluit op de eerdere zin “ze kijken gehaast”.
Dat zou ook best mooi geweest zijn. Maar het moest naar mijn idee toch een werkwoord zijn, omdat er een serie van werkwoorden is: de bezoekers van het station voelen, zien, kijken, keren, komen, kijken, glimlachen, herinneren en verlaten.
Er waren een paar suggesties die niet kunnen: doen kan bijvoorbeeld grammaticaal niet, omdat de komma na het woord dan grammaticaal fout is. Een komma kan een gedicht maken of breken.

Schuifelen, treuzelen en wachten vond ik poëtisch de mooiste alternatieven.
“Anderen schuifelen, alsof ze zich iets moois herinneren.”
Daar zit geen direct logisch verband tussen en dat maakt het interessant, want dan ga je als lezer het beeld verder aanvullen. Ik zie dan oude mensen met veel herinneringen voor me. Maar er komt dan iets teveel nadruk op die zin, naar mijn smaak.

Dus ik hou het ondanks de mooie suggesties toch op glimlachen.