Oplossing
Het woord wat we zochten was gapen.
Zes inzenders hebben het juist geraden.
De meeste mensen begrepen wel dat het een werkwoord moest zijn dat je kunt combineren met aan, zoals (aan)staren, (aan)horen of (aan)voelen.
Aanluisteren, aanvernemen e.d. zijn daarom niet zo logisch.
Het mooie is dat zowel aangapen als vergapen in het gedicht voorkomt. De woorden lijken op elkaar, maar hebben een andere betekenis.
Onder het gedicht reageert dichter Thomas Möhlmann op de ingezonden woorden. Dus scroll nog even omlaag!
In de Erelijst zie je wie het woord juist geraden heeft.
Thomas Möhlmann over de inzendingen
Wat een enorme hoeveelheid prachtige alternatieve mogelijkheden zijn hier ontstaan!
Het is natuurlijk heel fijn dat ook het woord werd geraden dat er in mijn gedicht oorspronkelijk staat: gapen van we ‘gapen (…) aan’, wat spiegelt met dat we ons een dichtregel later ‘vergapen aan (…)’.
Die herhaling van gapen is ook bedoeld om te benadrukken dat we maar wat staan te suffen terwijl de zeespiegel maar stijgt en stijgt…
We staan erbij en we kijken ernaar, en ‘oh wat mooi of inspirerend of kwetsbaar allemaal toch maar’, maar voor we goed en wel echt wakker geworden zijn, staan we al met onze voeten al in het water.
Trouwens, ter geruststelling: moedeloos wil dit gedicht er niet van worden hoor, want zie op het eind: we hebben alles wat we nodig hebben om een noodsignaal al te geven (longen voor de adem om op ons fluitje te blazen), en zelfs om uiteindelijk met oplossingen te komen (dankzij onze onnavolgbare verbeeldingskracht) – zolang we maar niet eindeloos blijven staan gapen.
Maar goed: zó veel andere gave mogelijkheden in plaats van (aan)gapen dus!
Sommige blijven in de buurt van de oorspronkelijke betekenis, zoals (aan)kijken/schouwen/staren/zien, andere werpen een nieuw licht -(aan)treffen, of (aan)raken of zelfs (aan)grijpen.
Mijn eigen zoon raadde leggen, dus het creëren van die eindeloze golfslag, zoals ook (aan)richten of (aan)maken…
Ook prachtig: moedigen, als in we moedigen die golfslag aan!
De mogelijkheden die jullie hebben toegevoegd lijken haast net zo eindeloos als die golfslag…
Ik wil er voor nu alleen hebben en kunnen nog uitlichten, omdat die tot nogal stevige betekenisverschuivingen leiden: in het ene geval verandert de golfslag in een soort kledingstuk, dat we aanhebben, wat een fijn surrealistisch beeld oplevert, en in het andere geval krijgt de regel ineens iets veel strijdbaarders dan dat gegaap: we kunnen ‘m wel hebben, die eindeloze golfslag!
Eén van de wezenlijkste dingen die poëzie wat mij betreft kan doen, is het tonen van alternatieven, het laten ontdekken van mogelijkheden, en zodoende het openklappen en uitvouwen van de voorstelbare werkelijkheid.
Heel veel dank dus voor al jullie openklappende en uitvouwende bijdragen!