Oplossing
Het woord wat we zochten was lijf. Lichaam betekent hetzelfde en was dus echt bijna goed.
Maar ja … een RAADgedicht oplossen blijft natuurlijk een raadspelletje.
Onder het gedicht reageert dichter Najiba Abdellaoui op de ingezonden woorden. Dus scroll nog even omlaag!
In de Erelijst zie je wie het woord juist geraden heeft en wie de winnaars zijn.
Dit was het laatste gedicht van deze editie.
Bedankt voor het meespelen!
Najiba Abdellaoui over de inzendingen en haar gedicht
Ik vind het mooi om te zien dat zoveel scholen en mensen het in de goede hoek zochten. Dat ze dachten aan woorden die te maken hebben met het menselijk lichaam en bewustzijn. Bijzonder om te zien. Voor mij ook een bewijs dat het gedicht daar ook naartoe schrijft en dat je het uit die context kan halen. Het gedicht geeft dus goed weg dat het daarover gaat.
Er zitten een paar woorden tussen de antwoorden waarvan ik denk: oh ja, dat was ook mooi geweest als ik dat had neergezet.
Bijvoorbeeld het woord ziel, waar mijn ziel nooit is geweest. Want foto’s die laten niet jouw ziel zien. Dus dat is een mooi contrast en een mooie vondst.
Mobieltje is ook een leuke, waar mijn mobieltje nooit is geweest. Aangezien we allemaal een beetje vergroeid zijn met onze mobiele telefoon betekent het per definitie ook dat het een plek is waar jezelf ook nooit bent geweest. Ook mooi passend.
En een woord als leven (waar mijn leven nooit is geweest) spreekt ook heel erg tot de verbeelding.
Lichaam kwam ook vaak voor, dat is een beetje hetzelfde als lijf dus die had ook goed gekund.
En tot slot vind ik oog (waar mijn oog nooit is geweest) ook prachtig. Dus dat je gezien wordt door de lens van de camera, door de mensen die de foto zien, zonder dat je er zelf bent en ziet. Heel goed gevonden.
Ik heb het gedicht geschreven nadat ik een voor de zoveelste keer op het marktplein bij de Markthal in Rotterdam liep en al die mensen, toeristen, zag die foto’s aan het maken waren. Ik realiseerde me dat ik en alle mensen die daar rondliepen op heel veel foto’s te zien zijn van toeristen uit alle hoeken van de wereld. Dat vond ik een hele intrigerende gedachte, daar ging ik over doordenken en daar is dit gedicht uitgekomen. Dus het besef dat je eigenlijk een soort figurant bent op heel veel foto’s en dat mensen wereldwijd, familieleden, kennissen, collega’s van de fotograferende toeristen, jou zien zonder dat je dat weet en zonder dat zij weten wie jij bent. En dat dus jouw lichaam gevat in een foto op heel veel plekken komt waar jijzelf nooit bent geweest.
Ik vind het inspirerend om al die reacties te lezen want dat brengt mij ook weer op nieuwe gedachten en ideeën. Dus echt goed gedaan, heel creatief!